Zespół Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego w Starym Brześciu

Jadwiga Dziubińska urodziła się w Warszawie 10.10.1874r. w zamożnej rodzinie inteligenckiej.Ojciec – Apolinary Dziubiński – był głównym księgowym Banku Przemysłowców Warszawskich. Zarabiał dużo, dostarczał środków finansowych na prowadzony przez żonę „otwarty dom”. Matka – Zofia – zajmowała się wychowaniem sześciorga dzieci. Rodzice stworzyli gromadce pociech idealne warunki do pełnego rozwoju psychicznego i fizycznego. Jednakowo dbali o edukację oraz wychowanie chłopców i dziewcząt. Jadwiga początkowo uczyła się w domu, później pobierała regularne lekcje w szkole średniej, po ukończeniu której rozpoczęła studia w tajnej uczelni, nazywanej Uniwersytetem Latającym. Studiowała jednocześnie nauki biologiczne, społeczno- pedagogiczne i historyczno-literackie. Na ukształtowanie jej poglądów mieli niewątpliwe wpływ znakomici uczeni – wykładowcy tej uczelni: Piotr Chmielowski, Wacław Nałkowski, Ludwik Krzywicki, Edward Abramowski.

Od 1926 roku Jadwiga Dziubińska prowadziła pracę oświatową w czytelniach Warszawy i jej okolicy. Momentem przełomowym w życiu Jadwigi Dzubińskiej były letnie wakacje 1897 roku spędzone z rodzicami na wsi. Poznała wtedy nowy świat, o którym w swoim życiorysie tak pisała: „W tych czasach gorących obudziło się we mnie pragnienie całkowitego poświęcenia się pracy nad rozbudzeniem wsi. Wyjechałam w Kieleckie do wsi Chwaliboskie, gdzie mieszkałam półtora roku w chacie wiejskiej, prowadząc tajne nauczanie dzieci, wieczorami zaś zbierając i młodzież. W czasie obchodów setnej rocznicy Mickiewiczowskiej w 1897 roku jeździłam od wsi do wsi, urządzając konspiracyjne odczyty i gawędy o Mickiewiczu. Jak bardzo serdecznie wówczas zżyłam się z ludnością miejscową i poznałam ich dzień powszedni„.Po ukończeniu kursów pedagogicznych i zaznajomieniu się z trudnymi warunkami życia na wsi Jadwiga Dziubińska poświęcała się organizowaniu ośrodków kultury dla młodzieży wiejskiej, gdzie miały się łączyć zajęcia rolnicze i gospodarskie z kształtem ogólnym i wychowaniem. Jej zamiary zbiegły się z poczynaniami Towarzystwa Pszczelniczo Ogrodniczego. Dzięki wspólnym staraniom tegoż towarzystwa i Jadwigi Dziubińskiej powstał ośrodek kształcenia młodzieży wiejskiej nazywany „Pszczelinem”. Była to szkoła męska utrzymywana ze składek społeczeństwa i subwencji Towarzystwa Pszczelniczo – Ogrodniczego. Od 1900 roku funkcję kierowniczki powierzono Jadwidze Dziubińskiej. Opracowany przez nią nowatorski program nauczania realizowany w ciągu rocznego kursu stawiał na pierwszym miejscu następujące zadania: dobre przygotowanie uczniów do zawodu; rozbudzanie zainteresowań ogólnych i kulturalnych, wychowanie w duchu patriotycznym i przygotowanie do czynnego życia społecznego. Całe szkolne życie oparte było o samorząd, do którego na równych prawach należeli nauczyciele i uczniowie. W 1904 roku Jadwiga Dziubińska przybyła na Kujawy. Tu w Kruszynku, w majątku Ireny Haackowej, z jej inicjatywy, powstała szkoła dla dziewcząt-przyszłych dobrych gospodyń. Uczennice przyswajały wiedzę z zakresu racjonalnego żywienia, szycia, tkactwa, uprawy roli i hodowli zwierząt. W utworzonej na miejscu ochronce, wychowanki zdobywały umiejętności pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym. Ciekawą formą kształcenia były wycieczki do pobliskich zakładów pracy, wycieczki po kraju, a nawet wyjazdy za granicę. W szkole dużą uwagę zwracano na wychowanie estetyczne. Po wybuchu 1 wojny światowej w 1914 roku, po przymusowym zamknięciu szkoły w Kruszynku Jadwiga Dziubińska przybyła do Warszawy, gdzie pracowała w Towarzystwie Opieki nad Więźniami zesłańcami wywożonymi w głąb Rosji. W maju 1915 roku wyjechała do Rosji w „najdłuższą podróż swego życia” dostarczając odzież, żywność, organizując pomoc lekarską dla Polaków – jeńców carskich. Objeżdżając obozy syberyjskie niosła więźniom słowa otuchy, zachęcała zesłańców do organizowania się i zakładania kół samopomocy. W końcu 1918 roku Jadwiga Dziubińska powróciła do wyzwolonej Polski. Z ramienia PSL „Wyzwolenie” została posłanką do Sejmu Ustawodawczego z włocławskiego okręgu wyborczego. Pracowała w trzech komisjach: oświaty, ochrony zdrowia i opieki społecznej. W komisji oświaty wykazywała największą aktywność, szczególnie w przygotowaniu projektu ustawy o ludowych szkołach rolniczych. Projekt w lipcu 1920 roku został uprawomocniony przez Sejm. Jadwiga Dziubińska, wraz z przedstawicielami komisji sejmowej przystąpiła do realizacji ustawy. Jeździła po Polsce, typując majątki ziemskie do założenia szkół rolniczych. W marcu 1922 roku pojawiła się w Starym Brześciu i uczestniczyła w wytyczeniu ziemi z państwowego majątku pod budowę szkoły. Od pracy związanej z tworzeniem szkół oderwała Jadwigę Dziubińską wizja pomocy potrzebującym. Wyjechała na dwa lata do Rosji z ramienia PCK – Komisji do Spraw Repatriacji Polaków. Po powrocie do kraju wycofała się z życia politycznego i ponownie zajęła się krzewieniem oświaty. Prowadziła Instytut Oświaty i Kultury im. Stanisława Staszica. Jego celem było „budzenie i ogniskowanie wszelkich poczynań oświatowych i kulturalnych ludzi na całym obszarze Rzeczpospolitej oraz krzewienie zasady wolności obywatelskiej”. W 1925 roku Jadwiga Dziubińska brała udział w pracach Państwowej Rady Rolniczej, jako przedstawicielka ludowych szkół rolniczych. Była rzeczniczką organizowania różnych form dokształcania młodzieży wiejskiej. Uczestniczyła także w kształtowaniu Związków Młodzieży Wiejskiej Rzeczpospolitej Polskiej. Członków tej organizacji, od nazwy jej organu prasowego „Wici”, nazywano „wiciowcami”. Jadwigi Dziubińskiej nie brakowało nigdy w poczynaniach społecznych mających na celu organizowanie opieki nad sierotami i inwalidami. Dzięki swej pracy związała się na zawsze, w pamięć pokoleń z ruchem społecznym i ludowym.

Jadwiga Dziubińska zmarła 27 stycznia 1937 roku.